Le tout nouveau testament
Ea is het beu dat haar vader de wereld naar de vaantjes helpt. Hij is God, een sadistische wraakzuchtige man die de wereld alleen maar oorlog, ongeluk en rampen bezorgt via zijn computer. Ze vertrekt naar de aarde om zijn fouten
recht te zetten. Ze gaat op zoek naar 6 apostels om haar te helpen het nieuwe testament te schrijven. Voor ze vertrekt geeft ze aan alle stervelingen hun sterfdatum vrij.
De film werkt regelmatig op je lachspieren en ontroert op hetzelfde moment. De wetten die God afkondigt zijn hilarisch, maar ook zo herkenbaar. Ook zijn voortdurende gevloek met "Godverdomme" brengt een glimlach op je gezicht. De ontmoetingen die Ea heeft staan in schril contrast met de relatie met haar vader. De apostelen hebben ieder hun eigen moeilijke verleden en vinden bij Ea een kracht om verder te gaan en het leven op een positieve manier verder te bewandelen. De sfeer wordt mee bepaald door klassieke muziek die tijdens de film speelt en een rode draad door de film is. Ea "luistert" bij alle apostelen naar hun persoonlijke muziek die in hun hart speelt. Volgens haar heeft iedereen zijn eigen muziek en bepaalt die ook met wie je goed kunt opschieten. De ontmoetingen zijn hartverwarmend en worden tot in detail uitgewerkt.
Wanneer mensen hun sterfdatum ontvangen, gebeurt er iets vreemds. De verpleegster die al jaren voor een bejaarde patiënt zorgt, vindt het oneerlijk dat zij minder lang te leven heeft dan hij. Er komen veel gevoelens naar boven. Mensen gaan nadenken over wat ze tot nu toe met hun leven hebben gedaan en hoe ze de laatste weken of jaren willen doorbrengen. De kijker wordt aangespoord zelf na te over hoe hij met deze situatie zou omgaan. Genieten we wel voldoende van het leven? Kunnen we iets doen om intensiever te leven? Willen we het verloop van ons leven wel op voorhand kennen?
De personages hanteren een rijke taal. Bij het vertellen van hun levensverhalen worden er regelmatig mooie of grappige vergelijkingen gemaakt die de film een poëtisch tintje geven. De manier waarop Ea spreekt met de personages heeft een eerder filosofische waarde. Ze houdt als het ware een spiegel voor en laat hen proeven van wat hun leven meer zin kan geven. Zo is er Amélie die op een schitterende manier vertelt over haar ontmoeting met een zwerver en zijn stem omschrijft "alsof er 3000 mensen noten kraken". God is degene van wie het taalgebruik ruwer en harder is zoals het ook hoort voor de slechterik in de film.
Het mooiste fragment is de droom die Ea heeft voor Amélie. Amélie is haar hand kwijtgeraakt bij een ongeluk. Wanneer Ea droomt van de hand ziet Amélie de hand voor zich dansen en haar andere hand strelen. Ondersteund door klassieke muziek van Händel is dit het ontroerendste moment uit de film. Het is zo mooi hoe het meisje kan zorgen voor het kleine geluk bij de mensen. Dankzij haar zachte aanpak verander mensen van een zielig individu in een gelukkig mens die terug van het leven kan genieten.
Het verhaal verloopt chronologisch. Aan het begin van het verhaal vertelt Ea het scheppingsverhaal. Haar vader creëerde eerst een volledig uitgerust Brussel en laat dan de mens los in een bibliotheek met allemaal witte onbeschreven boeken. We zien hoe God vanachter zijn computer de wereld naar de verdoemenis helpt. Hij laat rampen gebeuren en pest de mensen met wetten zoals een boterham met confituur die altijd op de besmeerde kant terecht komt wanneer hij valt. Wanneer Ea arriveert op aarde, gaat ze op zoek naar haar apostelen die haar telkens hun verhaal vertellen. Hier wordt gewerkt met flashbacks naar het verleden van de personages. De opbouw is duidelijk en de flashbacks zijn goed uitgewerkt zodat ze op geen enkel moment voor verwarring zorgen.
De film brengt een positief, hartverwarmend verhaal over samenhorigheid, liefde en geluk in kleine dingen. Af en toe staat het wel zeer ver van de werkelijkheid maar dit past volledig in het concept. Aan het einde krijg je een glimp van hoe de wereld er zou uitzien wanneer God en vrouw zou zijn.