Het Hamiltoncomplex
Op woensdag 28 oktober 2015 bezocht ik de voorstelling Het Hamiltoncomplex in De Werft in Geel. Ik koos deze voorstelling omdat de cast en het thema mij aansprak. De voorstelling wordt door dertien 13-jarige dames gebracht in verschillend maten en formaten. Zij laten vooral door beeldend theater zien hoe de wereld verandert en hoe zij hun plaatsje proberen te zoeken in de chaos. Bij deze dames wordt er een man gezet die probeert om de meute in bedwang te houden. Dat schept verwachtingen voor de voorstelling die oorspronkelijk in Het Paleis in Antwerpen werd vertoond.
Beide recensies vertellen meer over de cast, vooral het meisje met de beperking komt in beide aan bod. Waar Concertnews de 13-jarigen met namen noemt, legt de Theaterkrant de link tussen de Engelse namen (Precious, Lovely, Melody,...) van de meisjes in het stuk en het thema van de voorstelling. De namen van de personages zijn beloftes, lasten die ouders op de schouders van hun dochters leggen. Het thema wordt omschreven als de "gap" tussen wat 13-jarigen verondersteld worden te zijn. De voorstelling wordt een collage van elkaar opeenvolgende tableaux genoemd waarbij door muziek, beeld of dans de utopische blik van volwassen op pubers wordt uitvergroot. Volgens Concertnews stelt de voorstelling de maatschappij van vroeger en nu in vraag en de rol van de vrouw daarin.
De ironie die in de voorstelling zit, wordt door beide recensies beschreven aan de hand van een aantal voorbeelden. Concertnews vertelt over het verschil tussen de start en het einde van de voorstelling. Waar er eerst structuur is, is er aan het einde complete chaos. De recensie geeft ook veel details over de gebruikte muziekfragmenten en de betekenis hiervan. In de andere recensie wordt de manier beschreven waarin de dames de aandacht van het publiek opeisen. Beide recensies gaan in op de verschillende scènes in het stuk met de daarbij horende gevoelens die worden overgebracht. Het moment waarop de meisjes gillend over het podium lopen omdat ze Matteo Simoni gezien hebben en de adembenemende dans tussen de man en het meisje met een beperking wordt besproken.
Als laatste besluiten de recensies dat de voorstelling heel naturel is. Concertnieuws vertelt dat de voorstelling ontstaan is uit improvisatie en dat daarin het succes schuilt. Toch wordt er de vraag gesteld of deze voorstelling niet eerder 16+ is in plaats van 13+. Omdat de voorstelling een rebels karakter heeft en een middelvinger opsteekt is het waarschijnlijk voor de jongere doelgroep nog moeilijk. Beide besluiten dat de voorstelling zeker een aanrader is en realistische gevoelens overbrengt.
Bij aanvang van het stuk deden de pubers er alles aan om de aandacht van het publiek af te dwingen door de veiligheidsvoorschriften voor te lezen. Hierin vroegen ze of er pedofielen in de zaal zaten. Daardoor was de toon van de voorstelling gezet. Bij de scène over Matteo Simoni was het mooi om te zien hoe ze allemaal uit hun dak gingen. De klassieke muziek tijden de voorstelling zorgde voor een verzachtend effect. Ook de gevoelige acro dans en balletsolo waren heel ontroerend. Het gaf de frustratie weer die jongeren voelen wanneer ze opgroeien en de behoefte aan aandacht.
Bij sommige scènes was het moeilijker de achterliggende gedachte te achterhalen en soms duurde een scène net iets te lang. Toch is de prestatie die deze dames neergezet hebben niet van de minste. De inleving was af te lezen van hun gezichten wat ervoor zorgde dat er niet veel woorden nodig waren. Ook de manier waarop zij het publiek toespraken getuigde van een groot talent. Ze hadden geen schroom en lieten zich voor 100% gaan. Regelmatig waren er ook grappige situaties die soms zo ironisch en serieus gebracht dat je amper hardop durfde te lachen. Naar mijn mening is de voorstelling eerder 16+ omdat er toch veel lagen aanwezig zijn die voor 12-jarigen te moeilijk te doorgronden zijn en de epische verhaalopbouw zorgt ervoor dat de structuur ook moeilijker is.
De symboliek van de voorstelling vond ik heel mooi overgebracht. Veel van de situaties waren heel herkenbaar. De frustratie van 13-jarigen om erbij te kunnen horen. Enerzijds willen ze volwassen zijn en anderzijds willen ze zich geborgen voelen. Deze gevoelens werden op heel ontroerende wijze overgebracht. De meisjes amuseerden zich op het podium en dit werkte zeker aanstekelijk. Ik hield dan ook een positief gevoel over aan de voorstelling en het gaf me stof tot nadenken. Dat is waarschijnlijk ook het uiteindelijke doel geweest om de toeschouwer even te laten stilstaan bij de veranderingen in het leven zonder echt een voorgekauwde boodschap mee te geven.
Bronnen:
Hertogs, B.(29 augustus 2015). Recensie het Hamiltoncomplex. Opgeroepen op 10 december 2015, van Concertnews: https://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=2885&kop=Het.
Coussens, E. (29 augustus 2015). Tussen utopie en distopie ligt de ontmoeting. Opgeroepen op 10 december 2015, van Theaterkrant: https://www.theaterkrant.nl/recensie/hamiltoncomplex/.