Muleum
Wat doe je wanneer je je hele familie verliest in een vliegtuigcrash? Julie neemt ons mee in haar dagboek. Wat doet een rijk 18-jarig meisje zonder haar familie? Ze vertelt over de wanhoop die ze voelt en de drang om uit het leven te stappen. Wanneer ze zichzelf tijdens een toneelvoorstelling wil ophangen en dit eindigt in een fiasco, besluit ze de wereld rond te reizen op zoek naar het gevaar. Zo komt ze in enkele hachelijke en tegelijk grappige situaties terecht.
Wanneer haar 15-jarige vriendin ervandoor gaat met de veel oudere psychiater, die Julie gekscherend Psycho-Geir noemt, besluit Julie hen te volgen naar Gran Canaria om een volgende zelfmoordpoging voor te bereiden. Wanneer het haar eindelijk lukt om te crashen met een vliegtuig, beslist ze toch om te blijven leven. Ze doet er alles aan om het avontuur een positief einde te geven.
Het verhaal speelt zich af als Julie 18 jaar is. Het loopt over een tijdsspanne van twee jaar. Het eerste jaar wordt uitvoerig besproken. Daarna zitten er steeds meer dagen tussen het dagboek, tot ze uiteindelijk huwt en stopt met schrijven. In het boek maakt Julie een rondreis per vliegtuig. Ze vertelt over alle plaatsen die zij bezoekt, waaronder ook vele luchthavens. Uiteindelijk belandt ze in Gran Canaria waar ze de langste periode verblijft.
Het belangrijkste thema is het rouwproces bij het verlies van je familieleden. Daarnaast wordt zelfmoord op een luchtige manier in het verhaal verweven. Het neemt je mee in de gevoelswereld van Julie. Hoe pakt zij het leven aan zonder haar familie en wat gaat er door het hoofd van iemand die zelfmoord wil plegen? Dit boek geeft probeert op een grappige manier een antwoord te geven op deze vragen.
Het boek is zeer duidelijk geschreven en er zit voldoende variatie in de verhaallijnen om het boeiend te houden. Het hoofdpersonage zoekt allerlei ludieke manieren om een einde te maken aan haar leven. Het wordt allemaal heel luchtig verteld. De manieren die ze verzint om uit het leven te kunnen stappen en de situaties waarin ze terecht komt, zijn soms echt hilarisch.
"Ik ben sowieso niet van plan nog erg lang te blijven leven. Niet dat ik al wat gepland heb, hoor. We zien wel."
Hoewel het thema van het boek niet grappig is, lukt het de schrijver toch om een glimlach op je gezicht te toveren door de meeste onmogelijke verhalen te bedenken en het thema tuchtig te houden. Zo gaat ze twee dagen in een kippenloods zitten in de hoop de vogelgriep te krijgen. Het boek is zeker niet realistisch, maar brengt je wel aan het lachen.
Het idee van een dagboek voor dit verhaal is goed gekozen. De lezer krijgt het gevoel een kijkje te kunnen nemen in de ziel van Julie en haar diepste angsten en gevoelens. Het verhaal wakkert de nieuwsgierigheid aan door informatie te geven die eigenlijk niet voor de buitenwereld bestemd is. Alle mensen zijn toch een beetje "voyeur".
"Als ik hier blijf liggen, zal ik eerst verhongeren en daarna verschrompelen en dan vinden ze me pas als het vliegveld wordt gerenoveerd of als de gloeilamp hier boven het platform aan vervanging toe is..."
In het midden van het boek zit voor mij een klein dipje. Het verhaal rond haar vriendin die er met haar psychiater vandoor gaat en die zij gaat opzoeken is een leuke bijkomstigheid maar wordt iets te langdradig uitgewerkt. De spanning in het verhaal wordt hier meerdere hoofdstukken onderbroken. Toch is het boek voor de leeftijdscategorie van 15+ zeker een aanrader. Het is eenvoudig geschreven vanuit het taalgebruik van de doelgroep en het thema is duidelijk. De grappige situaties zijn zeker een meerwaarde voor de jongere lezers. Het leert hen te relativeren en geeft hen stof tot nadenken. Het is geschreven in een taal die jongeren zelf ook hanteren. Het einde van het boek is een verrassing wat je een goed gevoel bezorgt.
Ik ben zeker fan en wil graag nog meer werk lezen van Erlend Loe. Hij won met Muleum de Grote Jongerenliteratuur Prijs voor vertaalde literatuur.
Wind mee, is wind tegen als je de andere kant op wilt.